در حدود ۹ سالگی میل ذاتی یا “استعداد” موسیقی به یک ویژگی ثابت تبدیل می‌شود. قبل از این سن، شکل‌پذیر است و درگیر شدن در فعالیت‌های موسیقایی ساختاریافته، امکاناتی را که کودک می‌تواند در نهایت از طریق موسیقی به دست آورد، گسترش می‌دهد.

آیا فرزند من باید علامتی نشان دهد؟
بین والدین و معلمان بحث وجود دارد که آیا والدین باید منتظر باشند تا فرزندشان قبل از شروع به درس موسیقی ابراز علاقه کند. برخی از کودکان درخواست آموزش می‌کنند، به ویژه در جایی که خواهر و برادر و دوستان خود را در حال مشارکت در موسیقی مشاهده می‌کنند. اگرچه پرسیدن، نشانه خوبی برای آمادگی کودک است، اما لازم نیست. زمان دوباره در اینجا یک عامل است.
یک نظرسنجی در بریتانیا در سال ۱۹۹۶ نشان داد که اشتیاق برای یادگیری یک ساز در سنین ۵ تا ۶ سالگی به اوج خود رسیده است. برای کودکانی که هنوز ساز را یاد نمی‌گیرند، میزان اشتیاق تا سن هفت سالگی به نصف کاهش می‌یابد.

کدام ساز؟
سازهایی از جمله پیانو، کیبورد، ویولن، فلوت و ضبط برای شروع اولیه ایده‌آل هستند. روش سوزوکی (که معتقد است توانایی‌های موسیقی را می‌توان توسعه داد) به کودکان اجازه می‌دهد تا برخی از این موارد را در سه سالگی شروع کنند. معمولا معلمان با هر روشی، این سازها را به کودکان از پنج سالگی به بالا آموزش می‌دهند.
سازهای زهی برای رشد کودک با اندازه‌های مختلف در دسترس هستند. یک کودک زیر پنج سال ممکن است یادگیری را با سازهای کوچک‌تر از ساز بزرگسالان شروع کند.
یوکللی (سازی شبیه گیتار، در ابعاد کوچک‌تر و صدای متفاوت، مربوط به کشور هاوایی) همچنین تبدیل به یک ابزار پرطرفدار “پایه‌ای” برای کودکان چهار ساله شده است.
سازهای برنجی و نی (مانند ترومپت یا کلارینت) به استحکام بیشتری نیاز دارند و از دست دادن دندان‌های شیری می‌تواند شکل‌دهی مناسب دهان را دشوار کند. در حالی که کودکان می‌توانند از سن هفت سالگی شروع به یادگیری این سازها کنند، شروع کردن سازهای برنجی و نی در دبیرستان برای کودکان غیرعادی نیست.
معمول است که کودک از یک ساز شروع کند و به ساز دیگر تغییر دهد. این به عنوان یک پیشرفت طبیعی اتفاق می‌افتد که در آن کودک با یک ساز نه چندان گران مانند صدانگار یا یوکلله شروع می‌کند و روی ساکسیفون یا گیتار پیشرفت می‌کند. یا ممکن است کودک از موسیقی لذت ببرد، اما از ساز فعلی خود خوشش نیاید یا ناامید شود.

کدام معلم؟
در استرالیا، هر کسی می‌تواند خود را معلم موسیقی بنامد، مشروط بر اینکه برای کار با کودکان تایید شده باشد. بنابراین والدین باید در انتخاب معلم دقت لازم را به خرج دهند. آموزش خوب – به ویژه برای کودکان کوچک‌تر – به چیزی بیش از توانایی ساده در بازی نیاز دارد. معلمان باید دارای صلاحیت، تجربه و در حالت ایده‌آل نوعی وابستگی حرفه‌ای باشند.
چندین روش مبتنی بر شواهد برای آموزش موسیقی وجود دارد. این شامل Kodaly (که بر اساس آواز و مراحل رشد کودکان است) و Orff Schulwerk (که شامل تاکید بر اختراع و بداهه نویسی موسیقی است) می‌شود.
هر روشی که داشته باشد، یک معلم خوب می‌تواند روش یادگیری متناسب با سن را بیان کند و توضیح دهد که چگونه رویکرد آن‌ها با بالغ شدن کودک تغییر می‌کند. یک معلم خوب هم‌چنین می‌تواند استراتژی‌های واقع‌بینانه را برای کمک به کودک در ایجاد یک روال تمرین پایدار ترسیم کند. مقدار تمرین مورد نیاز بستگی به ساز و سن کودک دارد، اما باید انتظارات روشنی در مورد تمرین وجود داشته باشد. هم‌چنین باید انتظارات روشنی در مورد میزان مشارکت والدین و نقاط عطف یادگیری مورد نظر وجود داشته باشد.

اگر درس‌ها گزینه ما نباشند چه؟
درس‌های موسیقی ممکن است گران باشد و در برنامه‌های شلوغ، زمان زیادی را به خود اختصاص دهد. و ما می‌دانیم که بسیاری از مدارس فاقد منابع هستند و نمی‌توانند آموزش موسیقی را در کلاس‌های درس ارائه دهند.
تحقیقات نشان می‌دهد که درس‌های آنلاین، آموزش‌های ویدیویی پخش آنلاین و برنامه‌های یادگیری موسیقی، ممکن است راه‌های مفیدی برای قرار دادن کودکان در معرض موسیقی باشند، اگر نمی‌توانند شخصاً یاد بگیرند.

تسهیل گر: سوده مدرس